افزایش ضریب اطمینان در پارامترهای موثر بر دیوار آب بند سد (مطالعه موردی: نیروگاه برقابی سد رودبار لرستان)

یکی از مهمترین فاکتورهای موثر بر طراحی سدهای خاکی، کنترل میزان تراوش از زیر فونداسیون سد ونیروگاه های برقابی است که به روش های مختلفی مانند دیوار آب بند با استفاده از بتن پلاستیک انجاممی پذیرد. هرچه عمق دیوار آب بند بیشتر باشد عدم تراوش آب با ضریب اطمینان بالاتری صورت خواهدپذیرفت. دیوارهای آب بند دارای مقاومت فشاری متناسب با فشارهای اعمالی، تغییرشکل پذیری بالا ونفوذپذیری کم میباشند و استفاده از آنها در مناطقی که پی سست و نفوذپذیری بالا دارند غالبا مقرون بهصرفه تر از سایر روش ها است. روش های اجرای دیوار آب بند عبارتند از: روش تزریق تیر ارتعاشی، روشاجرای ممتد و روش اجرای متناوب (پانلی). دراین پروژه با استفاده از دستگاه کلامشل از روش اجرایمتناوب (پانلی) برای اجرای دیوار آب بند استفاده شده است. برای افزایش ضریب اطمینان دیوار آب بند،می بایست لرزهخیز بودن ساختگاه این سد و نیروگاه که نقش به سزایی در دیوار آب بند دارد مورد بررسیقرار گیرد چرا که در صورت آسیب به دیوار آب بند، گود نیروگاه پر از آب شده و با توجه به سردسیر بودنمنطقه باعث تاخیر پروژه و برنامه زمان بندی می گردد. در این مقاله ضمن بررسی شرایط زمین شناسیمنطقه به تحلیل مصالح تشکیل دهنده بتن پلاستیک، به بررسی پارامترهای موثر بر شکل پذیری بتنپلاستیک دیوار آب بند جهت افزایش ضریب اطمینان آب بندی و عملکرد بهینه لرزه ای آن پرداخته شدهاست و نیز بهترین روش اجرا دیوار آب بند باید با توجه به شرایط زمین شناسی هر منطقه ای انتخاب گرددو می بایست طرح اختلاط بهینه بتن پلاستیک در شرایط آزمایشگاهی مورد بررسی و از تجارب پروژه هایمشابه نیز استفاده گردد.

Keywords:

سد و نیروگاه , دیوار آب بند , مدول الاستیسیته , بتن پلاستیک , ضریب اطمینان