اثر بخشی درمان توانبخشی شناختی بر نقص توجه تقسیم شده در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر توانبخشی شناختی بر ×بهبود نقص توجه تقسیم شده در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی بود که بر مبنای روش شبه تجربی و طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری شامل تمامی مراجعه کنندگان با تشخیص اختلال دوقطبیI دارای پرونده فعال در بیمارستان روانپزشکی اصفهان (1397-1398) بود که به صورت نمونه گیری در دسترس و هدفمند و بر اساس ملاک ورود و خروج تعداد 30 به طور غیرتصادفی انتخاب و در دو گروه کنترل و گواه قرار گرفتند. آزمودنیها، قبل و بعد از شروع مداخله که شامل آزمون کامپیوتری استروپ (1935) بود، توسط آزمون ساخت دنباله (باتری، (1994 مورد ارزیابی قرار گرفتند. در این پژوهش به منظور بررسی نرمال بودن داده ها از همگنی واریانسها، همگنی شیبهای رگرسیون و آزمون لوین، استفاده و داده ها با بیستمین ویرایش نرم افزار SPSS و آزمون تحلیل کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان داد که نمرات آزمون ساخت دنباله در دو گروه تفاوت معناداری داشته و نمرات گروه دریافت کننده ی مداخله نسبت به گروه گواه افزایش یافته است. از یافته های پژوهش میتوان نتیجه گرفت که توانبخشی شناختی بر×بهبود نقص توجه تقسیم شده در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبیI اثر دارد.