تبیین بنیادهای موعود گرایی و باستان گرایی در ایدئولوژی پهلوی

موعودگرایی در زمره عوامل محرک و ابزارهای مشروعیت بخش در عموم ادیان و منظومه های سیاسی- اجتماعی است. بر این اساس، وعده به آمدن موجودی عموما از جنس انسان، اما دارای قوه و تاییدات فرامادی و فراانسانی، همواره یکی از برانگیزاننده ترین ابزارهای حصول قدرت و کسب اقتدار بوده است. این موضوع در موارد فراوانی حتی از توانایی پوشش نارسایی های موجود در زمینه مشروعیت مبتنی بر کارآمدی نیز برخوردار است. اساس مساله موعودگرایی در ناخودآگاه و حافظه جمعی هر جمعیت باورمندی قرار داشته و به صورتی پنهان گفتمان و روابط قدرت و مشروعیت را مفصل بندی می نماید. پرسش اصلی نوشتار حاضر از این قرار می باشد که دلایل و مبانی نیل محمدرضاشاه پهلوی به سوی بازخوانی شیعی- ایرانی از موعودگرایی چیست و نتایج و برایندهای این گرایش چه بوده است برپایه فرضیه موجود، ناآگاهی شاه دوم پهلوی نسبت به مبانی و مبادی موعودگرایی،تحولات درونی جامعه ایرانی و نیز ارائه نسخه بدیل پررنگ تری از این موضوع در قالب اندیشه ولایت فقیه امام خمینی از دلایل نارسایی و ابتر ماندن خوانش گفتمان پهلوی از اندیشه موعودگرایی شیعی- ارانی بوده است.

Keywords:

موعودگرایی دوجانبه , سوشیانس (سوشیانت) , مهدویت , آخرالزمان , ورشگرد.