امکان سنجی استفاده از مصالح خرده آسفالت بازیافتی((RAP در رویه های بتنی با رویکردتوسعه پایدار

Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 1,155

This Paper With 12 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

NCCP03_029

تاریخ نمایه سازی: 21 خرداد 1398

Abstract:

آسفالته بودن اکثر روسازیهای ساخته شده در ایران و اضمحلال روسازیهای قدیمی متولیان ساخت و نگهداری راه ها را در سال های آتی با مقادیر زیادی خرده آسفالت مواجه میکند. از طرفی با توجه به سیاستهای جدید وزارت راه مبنی بر توسعه استفاده از رویه های بتنی و همچنین در راستای توسعه پایدار می توان از این خرده های آسفالت در ساخت رویه های بتنی به عنوان جایگزین بخشی از مصالح سنگی استفاده کرد. در این پژوهش با استفاده از تحقیقات انجام گرفته در این حوزه به امکان استفاده از خرده های آسفالت بازیافتی یا RAP در ساخت رویه های بتنی پرداخته شده است. از آنجا که بر خلاف سایر سازه های عمرانی، طراحی روسازی راه ها دارای پیچیدگی هایی میباشد و ممکن است با گذر از یک راه شرایط حاکم محیطی، آب و هوایی و میزان و نوع بارش تغیر کند، علاوه بر بررسی خواص مکانیکی شامل مقاومت فشاری، مقاومت خمشی و مقاومت کششی غیرمستقیم، دوام بتنهای حاوی خرده آسفالت بازیافتی (RAP) نیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از آن بود اگرچه استفاده از درصدهای بالا خرده آسفالت بازیافتی (RAP) خواص مکانیکی بتن را کاهش میدهد ولی می توان از مقادیری که حداقل مقاومت مورد نیاز جهت استفاده در رویه را برآورده میکنند، استفاده کرد. بطور کلی میتوان تا40درصد حجم مصالح سنگی، خرده آسفالت بازیافتی((RAP را در رویه های بتنی مورد استفاده قرار داد. گرچه این درصد خرده آسفالت را می توان با استفاده از سایر افزودنی ها نیز افزایش داد. مشاهده شد که خرده آسفالت های ریزدانه باعث کاهش مقاومت بتن در برابر سایش و حمله ی اسیدی می شود در حالی که مقدار Ph آنها از عدد 12 بیشتر شده است که این مقدار نشان دهنده ی بتن بدون کربناسیون و خوردگی می باشد. همچنین با توجه به آنکه در روسازی های بتنی دوام در برابر سایش حائز اهمیت می باشد، مشخص شد که استفاده از افزودنیهای معدنی به همراه خرده آسفالت در بتن باعث بهبود خواص مربوط به سایش شده است.

Authors

حسن زیاری

استاد، دانشکده مهندسی عمران ، دانشگاه علم و صنعت ایران

احسان سبحانی فرد

دانشجوی کارشناسی ارشد راه و ترابری، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه علم و صنعت ایران

حسن فضائلی

استادیار، - دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال

سیدجواد وزیری

دانشجوی کارشناسی ارشد راه و ترابری، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه علم و صنعت ایران