تعیین میزان نیترات و نیتریت در محصولات گلخانه ای (قارچ و خیار)
Publish place: The 2nd International Congress and the 25th National Congress of Food Science and Technology
Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 990
This Paper With 8 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
NCFOODI25_375
تاریخ نمایه سازی: 26 خرداد 1398
Abstract:
دریافت زیاد نیترات و نیتریت، سلامت انسان را تهدید می کند. سبزیجات و میوه ها، منابع بزرگی از نیترات و نیتریت در رژیم غذایی انسان هستند. در ایران، تحقیقات انجام گرفته در مورد اندازه گیری نیترات و نیتریت در میوه و سبزیجات محدود می باشد و نیاز است این مساله مورد توجه قرار گیرد. هدف از انجام این مطالعه تعیین میزان تجمع نیترات و نیتریت در محصولات گلخانه ای مصرفی شهرستان سبزوار در سال 1394 بود. روش ها: مواد غذایی مورد نظر از کلیه ی گلخانه ها و سالن های شهر سبزوار که محصولات خیار و قارچ را تولید و به بازار عرضه می کنند جمع آوری شدند و بر روی هر نمونه سهبار آزمایش تکرار شد و در نهایت 21 نمونه مورد سنجش واقع شد. آزمایشات با استفاده از دستورالعمل ارایه شده توسط موسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران به شماره 4106 صورت گرفت. اطلاعات به دست آمده توسط روش های آماری آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته ها : غلظت نیترات در محصولات گلخانه ای توزیع شده در شهر سبزوار بیش از غلظت مجاز توصیه شده توسط سازمان بهداشت جهانی برای این محصول بود. بیشترین غلظت نیترات در سبزیجات برگی (mg/kg 637/8±50/6) و کمترین غلظت در سبزیجات بوتهای (mg/kg 12/5±0/9) بود. میزان غلظت نیترات و نیتریت در خیار با غلظت نیترات و نیتریت در قارچ مصرفی تفاوت معنی داری وجود دارد. به طور کلی بیشترین میزان نیترات مربوط به نمونه خیار شهر یزد، kg/mg7/186 که در سبزوار به مصرف شهروندان می رسد می باشد اما کمترین میزان نیتریت ﴿kg/mg84/00) را در بین نمونه ها داراست. نتیجه گیری: بالا بودن میزان نیترات و نیتریت در محصولات گلخانه ای را می توان به مصرف زیاد کودهای ازته ، عوامل زراعی و غیره مکانیزه بودن کشاورزی ربط داد. پیشنهاد می گردد که نیترات و نیتریت سبزیجات و محصولات گلخانه ای مصرفی در فصول مختلف سال توسط معاونت دارو و غذای دانشگاه ها مورد ارزیابی قرار گیرد.
Keywords:
Authors
فرهاد فردی
کارشناس ارشد شیمی تجزیه دانشگاه علوم پزشکی سبزوار
عاطفه ابارشی
کارشناس بهداشت محیط دانشگاه علوم پزشکی سبزوار
مرجان حاجیان
کارشناس بهداشت محیط دانشگاه علوم پزشکی سبزوار
احمد اله آبادی
استادیار گروه مهندسی بهداشت محیط دانشگاه علوم پزشکی سبزوار