بررسی ارتباط بین شاخص توانایی انجام کار و وضعیت پوسچرکاری کارکنان یکی از کارگاه های تولیدی زیورالات اصفهان

مقدمه : در سالهای اخیر ارتقاء توانایی انجام کار به عنوان یکی از موثرترین روشهای حفظ بهره وری منابع انسانی و پیشگیری از ناتوانی ناشی از کار شناخته شده است. یکی از راه های افزایش بهره وری منابع انسانی در صنایع، ارزیابی صحیح توانایی وتعیین عوامل موثر بر آن می باشد. هدف از انجام این مطالعه تعیین ارتباط بین شاخص توانایی انجام کار و پوسچر کاری کارکنان تولیدی زیورالات در شهر اصفهان بود. مواد و روش ها: این مطالعه تحلیلی - مقطعی ، بر روی 9 نفر از کارکنان تولیدی زیورالات شهر اصفهان به صورت سرشماری انجام شد. در این پژوهش شاخص توانایی انجام کار با استفاده از پرسشنامه WAI و وضعیت پوسچرکاری کارکنان با استفاده از نرم افزار های RULA , QEC . REBA تعیین گردید. داده ها در نرم افزار SPSS23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: بر اساس نتایج این مطالعه 23/5درصد افراد دارای پوسچر قابل قبول بودند و از 41/5درصد افرادی که ایجاد مداخله ای ارگونومی برایشان ضروری بود، 5/3 درصد دارای توانایی انجام کار در حد متوسط، 12/8 درصد در حد خوب و 23/4 درصد در حد عالی داشتند. همچنین از بین 35 درصد از افرادی که ایجاد تغییرات و مداخله ای ارگونومی در آینده نزدیک برایشان بایسته بود ، 2 درصد دارای توانایی انجام کار در حد متوسط، 11/7 درصد در حد خوب و 21/3درصد در حد عالی داشتند. هم چنین ضریب همبستگی بین نمره پوسچر فردی کارکنان و نمره توانایی انجام کار معنی دار نبود. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که حدود 70 درصد کارکنان تولیدی زیورالات شهر اصفهان دارای پوسچر نامناسب هستند و پست کاری آنها نیاز به اصلاحات ارگونومیک دارد و شاخص توانایی انجام کار آنها متاثر از پوسچر نمی باشد.

Keywords:

شاخص توانایی انجام کار , پوسچر , کارگاه زیورالات , اصفهان