بررسی بافت فرسوده شهری با توجه به شاخص های توسعه پایدار (مطالعه موردی: فیض آباد کرمانشاه)

فرسودگی واقعیتی است که تاکنون بیشتر شهرهای با سابقه و تاریخی ایران، تحت تاثیر آن قرار گرفته اند. آنچه مسلم است، دراین گونه شهرها این مسئله، رشد بافت شهری را مختل کرده و آن را به پیرامون سوق میدهد و بنابراین افزون بر نابودی بافت های درونی و با سابقه ی شهری، هزینه های هنگفتی را با ایجاد بافت های نو ظهور بر گردن شهر تحمیل می کند. تا قبل ازجریان ناشی از انقلاب صنعتی، تغییرات جوامع شهری بسیار نامحسوس بوده و به تبع آن کالبد شهرها نیز با دگرگونی قابل توجهی مواجه نبود. همگام با تغییرات اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و فناوری های جدید، بافت های شهری با تغییر شکل و شالوده مواجه شد، چرا که شهر نیز همچون سایر پدیده های مصنوع انسان ساخت در طول زمان دچار تغییر و تحول و رشد وتوسعه می گردد. شهر کرمانشاه حدود 1260 هکتار بافت فرسوده دارد، با توجه به گستردگی بافتهای فرسوده رسیدن به شاخصهای پایدار کالبدی امری بسیار حیاتی و مهم است که مورد بررسی قرار گرفته، در این مقاله به بررسی موردی محله فیض آباد کرمانشاه پرداخته شده است، روش مورد استفاده در این پژوهش توصیفی تحلیلی بوده و از طریق مطالعات اسنادی و میدانی اطلاعات گردآوری شده است، در این راستا شاخصهایی همچون کیفیت ابنیه و کیفیت مصالح مورد استفاده را ارزیابی کرده ایم، مهاجرت از بافت قدیم، آسیبهای اجتماعی بالا در مناطق فرسوده و حواشی شهر و سایر عوامل دیگر باعث شده است که سیمای کالبدی منظم و ایده آلی را شاهد نباشیم، بنابراین در این پژوهش سعی کرده ایم که نوسازی بافتهای فرسوده با توجه به مقوله توسعه کالبدی پایدار مورد بررسی قرار بگیرد.

Keywords:

بافت فرسوده , نوسازی , توسعه پایدار , شهر کرمانشاه , فیض آباد