بررسی تاثیرات توسعه ساخت وساز شهرتهران بر رواناب شهری

تهران در سال 1166 شمسی توسط آقا محمد خان قاجار به عنوان پایتخت ایران معرفی شد واز آن هنگام تمام تمرکز گرایی اداری و سیاسی در تهران رشد یافت. خصوصا بعد از سال 1300 هجری شمسی این رشد شتاب گرفت و قدرت تصمیم گیری و اجرا به تدریج متمرکز شد. در 50 سال اخیر خصوصا در دو دهه گذشته رشد بی رویه و ناهماهنگ شهر تهران که نه تنها ارزشهای کالبدی شهر را دستخوش تحولات ناخواسته و ویرانگر ساخته، بلکه با تاثیر بر محیط طبیعی و مناظر ارزشمند آن، امکان ادراک و ساماندهی سیمای شهر را از شهروندان سلب نموده است . با وجود اینکه تهران از دهه 40 دارای برنامه مشخص وطرح مصوب بوده و انتظار می رفت که با اجرای پروژه های پیش بینی شده در طرحهای مذکور روند ساخت و ساز در مقیاس کلانشهر تهران مدیریت و هدایت شود، اما بدلیل رشد روز افزون جمعیت تقاضای مرتبط با مسکن، آموزش، بهداشت و خدمات افزایش یافت که خود باعث تدوین ضوابط و مصوبات مقطعی مختلف از سوی مراجع گوناگون در مقطع زمانی خاص برای رویارویی با مشکل خاصی شده و این موضوع عملا قابلیت سازماندهی و برنامه ریزی شهری وبالاخص ساخت وساز در شهر تهران را ضعیف کرده است.در مقاله حاضر وضعیت توسعه شهر تهران در طی دهها سال مورد بررسی قرار گرفته است. این تحقیق با استفاده از اطلاعات منطقه 7 که دارای دو بافت نوس از و فرسوده شهری بوده و تعمیم آن به کل شهر انجام گرفت. وضعیت شهر در سالهای 45 و 83 از نظر وسعت سطوح زیربنای املاک، سطح معابر و مساحت زمین و حیاط املاک برآورد و مورد مقایسه قرار گرفت و تاثیر آن بر میزان رواناب شهر و امکانات و برنامه های موجود مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج حاصل نشان دهنده اهمیت موضوع توسعه و تاثیر آن بر رواناب شهری دارد. در انتها نیز راهکارهائی جهت کاهش این اثرات ارائه شده است.

Keywords:

مدیریت شهری , رواناب , ساخت و ساز , تهران