جلوه ای از آموزه های اخلاقی در شاهنامه فردوسی

شاهنامه، مهمترین سند عظمت زبان فارسی و روشن ترین گواه شکوه و رونق فرهنگ و تمدن ایران کهن و بنیان استوارملیت ایرانی است؛ شاهکاری است با موضوعاتی جامع و داستانهایی متنوع که سراینده ی آن، جلوه هایی مختلف از ادبیات حماسی، غنایی و تعلیمی را به نمایش میگذارد؛ موضوعاتی همچون توجه به تعالیم دینی، پند و اندرز و نتایج اخلاقی پایان داستان ها، ستایش دانش و فضایل اخلاقی، در سراسر شاهنامه، فضایی تعلیمی و اخلاقی را حاکم ساخته است. بینش فلسفی فردوسی، پیش از هر چیز، بینشی است اخلاقی که با تکیه بر ارزشهای جاویدان، امروز نیز معتبرند. آفریننده ی شاهنامه، از جمله افرادی است که در میان مردم و صاحبان اندیشه به عنوان حکیم معروف است؛ امروزه، حکیم، به فردی اطلاق میشود که جدا از شخصیت علمی، معلم اخلاق نیز باشد. در این مقاله، بنا بر ضرورت و اهمیت نهادینه شدن فضایل اخلاقی در جوامع معاصر، بعضی ازفضایل اخلاقی همچون: خردورزی، دانش اندوزی، دادگری و نیز بعضی از رذایل اخلاقی همچون: آزمندی، رشک و دروغ، از دیدگاه فردوسی، مورد بحث و تحلیل قرار گرفته است.

Keywords:

اخلاق , رذایل , شاهنامه , فردوسی , فضایل