بازتاب کهن الگوهای پرسونا و سایه در غزلیات حافظ بر اساس رویکرد کهن الگوهای یونگ

برخی از بهترین تفاسیر در باب آثار پیشرو ادبی، جنبه روان شناسانه دارد. نقد روان شناسانه با طرح مطالبی در باب ناخودآگاه شخصی و جمعی، کهن الگوها، در ادبیات به نقد ادبی عمق و نوعی جنبه راز آمیز بخشیده است. اگر ادبیات جزء علوم انسانی و به اعتباری محصول ذهن انسان است، پس برای مطالعه ذهن آدمی و فرآورده های آن، علمی شایسته تر از روان شناسی نیست. تاثیر اثر هنری به سبب تجلیات ناخودآگاه جمعی و صور مثال برای مردم عادی است. هدف از این نگارش، بررسی دو کهن الگوی پرسونا و سایه در غزلیات حافظ مطابق با کهن الگوهای شخصیت از دیدگاه یونگ است. نگارنده تلاش می کند تا نشان دهد، اشعار و تراوشات ذهن خلاق حافظ دارای کهن الگوهایی است که به دلیل رویکرد روان شناسی و نظریات کهن الگویی قابل تحلیل است.

Keywords:

حافظ , یونگ , کهن الگو , پرسونا , سایه , ناخودآگاه