مقایسه ی شایستگی مراتع تحت چرای گوسفند با مناطق تحت چرای بز

مراتع حدود 47 درصد از خشکی های جهان را به خود اختصاص می دهند. سطحی از اراضی که مورد استفاده چرا دام قرار می گیرند، به حدود 5/5 میلیارد هکتار می رسد. کشور ایران بالغ بر 164 میلیون هکتار وسعت دارد که حدود 1/86 میلیون هکتار آن را مراتع تشکیل می دهند، لذا مراتع در کشور ما بیشترین گستردگی را در مقایسه سایر اکوسیستم های طبیعی دارند. شایستگی مرتع را عبارت از حالتی می دانند که بتوان از مرتع برای چرای دام استفاده نمود و این امر استفاده مرتع را در سال های آتی محدود نکرده و بتوان برای سالیان دراز از مراتع استفاده نمود، بدون اینکه به منابع پوشش گیاهی و خاک آن یا مناطق مجاور صدمه ای وارد شود. توانایی استفاده از سرزمین برای یک نوع بهره برداری مرتعی با در نظر گرفتن استفاده پایدار از اراضی را شایستگی مرتع می داند. بهره برداری از مراتع قدمتی معادل تاریخ بشری دارد. هدف از ارائه این تحقیق، مقایسه شایستگی مراتع تحت چرای گوسفند با مراتع تحت چرای بز است. مناطق موردمطالعه شامل مراتع بافت استان کرمان می باشد. روش این کار کتابخانه ای است که پس از جمع آوری تحقیقات مختلف در زمینه موردنظر در ایران به بررسی داده های آن ها پرداخته و پس از تجزیه و تحلیل آن ها جدول نتایج را استخراج نموده است و درنهایت به تحلیل و مقایسه این نتایج پرداخته شده است.

Keywords:

شایستگی مرتع , پوشش گیاهی , تولید علوفه , چرای گوسفند , چرای بز.