کودک در مثنوی (مطالعه موردی: دفتر اول و دوم )

مثنوی معنوی در شمار آثار ارزشمند ادبیات فارسی بویژه در باب مسائل عرفانی و اخلاقی است. مولانا با نگاهی روانشناسانه و دقیق از نکات محیط پیرامونش برای تفسیر این مسائل که اغلب برای عوام قابل درک نیست بهره می برد. این مقاله به شیوه توصیفی-تحلیلی موضوع کودک را در دفتر اول و دوم مثنوی بررسی کرده و به بهره خاص مولانا از کودک و ویژگیهای عام رفتاری و روحی اش در بیان مطالب عرفانی و تعلیمی می پردازد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که مولانا در حکایات مثنوی کودک را گاه مستقل و گاه غیر مستقل به عنوان شخصیت داستان وارد ماجرا کرده و بی آنکه قصد داستان پردازی داشته باشد از ویژگیهای ترس،گریه، ساده لوحی، نادانی و ...کودکان که در همه آنها مشترک است در تبیین سخن خویش بهره جسته است.

Keywords:

مثنوی , مولانا , روانشناسی , کودک , تعالیم عرفانی