کنترل و جمع آوری سیلاب ها از مهم ترین و اساسی ترین موضوعات در
مدیریت حوضه آبریز است، که در شهرها به دلیل توسعه شهری و تغییرات قابل توجه در الگوی طبیعی حوضه آبریز، اهمیت بیشتری می یابد. درگذشته رویکرد مدیریتی، سیلاب شهری بسیاری از کشورها به صورت سنتی و معطوف به جمع آوری، انتقال و دفع آن بوده است. با افزایش دخالت انسان در محیط و بهره وری غیرمنطقی از منابع و طراحی و برنامهریزی شهری، بدون توجه به شاخصهای محیطی، موجب گسترده شدن ابعاد این مخاطره در شهرهای جهان علی الخصوص کشورهای درحال توسعه شده است که لزوم انجام برنامهریزی شهرها و مقاومسازی آنها را با عنایت به مقوله سیلابهای شهری دوچندان کرده است. براین اساس یکی از وظایف کلیدی برنامه ریزان و مدیران شهری، برنامه ریزی شهر بر اساس
مدیریت سیلاب در این مناطق است. در این راستا هزینه های زیادی برای
مدیریت سیلاب شهری به روش سنتی با ایجاد انواع سازه ها، برای جمع آوری و دفع سیلاب صرف شده و کمتر به روش های توسعه کم اثر توجه شده است. در این پژوهش سعی شده تا روش های توسعه کم اثر معرفی شده و روش های اجراشده و جایگاه آن در
مدیریت سیلاب شهری بیان شود.