مولفه امید در داستان حضرت زکریا(ع) با تحلیل روایت شناسی گریماس

دنیای امروز مملو از اضطرابهایی است که انسان با آنها روبهرو است و تربیت دینی از اساسی ترین راهکارهایی است که او را از هیاهوی این اضطرابها نجات میدهد. امید به آینده از حیاتیترین مولفه های تربیت دینی است که نقش اساسی در دستیابی به آرامش دارد و به عبارتی امید نگرشی مثبت به رویدادهای علی و معلولی است و مانند سپری بین آثار رویدادهای پراسترس زندگی و سلامت جسمی، روانی و رفتاری قرار میگیرد. قرآن کریم از متون زبانی است که از روایتها در جهت رساندن مفاهیم به وفور استفاده کرده است و به کمک علم روایت شناسی میتوان به جلوه های نوینی از روایتهای آن دست یافت. علم روایت شناسی سعی دارد با استفاده از بررسی ساختار روایتها به دستور زبان روایت دست یابد. ارائه لانگ و دستور زبان روایت در نظریات گریماس مشهود است که پایه آن بر کارکردهای پراپ استوار میباشد. وی اعتقاد دارد هر کنشگر روایت دارای یکی از شش نقشی است که در تقابل های دوگانه فرستنده-گیرنده، فاعل -مفعول و یاری کننده-بازدارنده قرار دارند. در این پژوهش سعی براین است با روش توصیفی -تحلیل داستان حضرت زکریا از قرآن کریم با استفاده از روش گریماس مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد و اجزای آن جداسازی شود. نتایج پژوهش حاکی از این میباشد داستان حضرت زکریا در قرآن کریم دارای سه سکانس اصلی است که عبارتند از دعای ایشان در طلب فرزند، استجابت دعا و عملکرد وی پس از استجابت دعا. بخشی از هر کدام از این سکانسها مولفه امید را به تصویر میکشد که میتوان نتیجه گرفت روشنترین مولفه داستان حضرت زکریا امید میباشد.

Keywords:

قرآن کریم , امید , زکریا , روایت , روایت شناسی , گریماس