اثر بخشی مشاور گروهی با رویکرد معنا درمانی بر امید به زندگی و کیفیت زندگی در زنان مطلقه 35-25 سال دهدشت

این پژوهش با هدف اصلی بررسی اثربخشی مشاوره گروهی مبتنی بر رویکرد معنا درمانی بر افزایش امید به زندگی و کیفیت زندگی زنان مبتلا مطلقه جوان 35-25 سال شهر دهدشت انجام پذیرفت. با توجه به ارتباط میان امید، کیفیت زندگی و سبک زندگی، بررسی اثربخشی این شیوه درمان بر کاهش افسردگی را نیز به عنوان هدف دوم در نظر گرفتیم.پژوهش حاضر کاربردی و از نوع نیمه آزمایشی (طرح گروه کنترل نابرابر) می باشد . با استفاده از روش نمونه گیری مبتنی بر هدف یا در دسترس از میان مراجعه کنندگانی که به دادگاه های شهر دهدشت مراجعه کرده بودند، با توجه به ملاک های در نظر گرفته شده 60 نفر را انتخاب کرده و آنها را به دو گروه آزمایشی و گواه تقسیم کردیم ( 30 نفر برای هر گروه) سپس آزمون های امید به زندگی میلر با ضریب پایایی 80 % و پرسشنامه سازگاری پس از طلاق فیشر FDAS با ضریب پایایی 98 % و پرسشنامه فرم کوتاه مقیاس کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی WHOQOL- BREF با ضریب پایایی آزمون بازآزمون برای زیرمقیاس های سلامت جسمی 0/77، سلامت روانی 0/77 روابط اجتماعی 0/75، سلامت محیط 0/84 به دست آمد. از هر دو گروه گرفته شد. نتایج تحلیل آماری آزمون T در پیش آزمون، تفاوت معناداری را در میزان امید به زندگی گرفته شد و کیفیت زندگی را نشان نداد. نتایج نشان داد اثر مشاوره معنا درمانی بر ابعاد کیفیت زندگی معنی دار می باشد ولی اثر آن بر امید به زندگی و میزان نگرش به طلاق معنی دار نمی باشد

Keywords:

گروه درمانی , معنادرمانی , امید به زندگی , کیفیت زندگی