بررسی نقش ابهام در معماری

از اواخر دهه 1980 که مباحث پسامدرنیسم و ساختار شکنی توسعه یافت، معماری مدرن اینبار با پذیرش تغییرات اساسی افق های تازه ای از دیدگاه محرک های بصری چون؛ ابهام و پیچیدگی و ... پیدا کرد. بدین ترتیب ما هم اکنون در سده بیست و یکم ، انتهای تازه ای را خواهیم گشود. در این جهان زیبایی تازه ای در حال تکوین است. جایگزین شدن بناهای پیچیده به جای بناهای صامت و ایستای دوران کلاسیک. معماری جهان همانند خود این جهان، خلاق، خود تغییر و غیر قابل پیش بینی(مبهم) در حال شدن است. در دهه هفتاد تفکر پست مدرن در مقابل قطعیت های معماری مدرن نسبت هایی را عنوان میکند. به گفته چارلز جنکز جهان پیچیده تر از آن است که بتوان آن را تفسیر و توجیه کرد. بنابراین معماری نیز به تبعیت از آن دارای ابهامات و ابعاد پیچیده ای می باشد، که باید به آن پرداخته شود. ابهام در معماری در دوران مدرن و پست مدرن در کارهای پیتر ایزنمن و فرانک گری مشاهده شد. در معماری امروز معماران نباید به طور واضح از محرک های بصری در طراحی استفاده کنند. در این صورت ویژیگی ابهام محرک میتواند موثر باشد که این ویژیگی باعث میشود تا نتوان برداشت سطحی از طرح یا بنای مورد نظر داشت. که موجب نوعی اقناع به تعبیر منتقدان امروز نوعی مشارکت بیننده با معماری مذکور برای خلق معانی تازه میشود. این قابلیت در معماری جاذبه ای برای اثر به شمار میرود و بخش مهمی از بنا در گرو آن است. بر این مبنا در این پژوهش مبهم و واضح مورد برسی قرار میگیرد. روش انجام این پژوهش از تحقیقات کتابخانه ای و اینترنتی و تحلیل و تفسیر مطالب مرتبط به موضوع میباشد.

Keywords:

ابهام , معماری , محرک بصری