ارزیابی و تحلیل کیفیت زندگی در سکونتگاه های غیر رسمی شهری، با رویکرد برنامه ریزی مشارکتی

سرعت توسعه شهری از ظرفیت و توانایی دولت و شهرداری ها در گسترش زیر ساخت ها و ارائه خدمات و ایجاد اشتغال پیشی گرفته است، در نتیجه پدیده اسکان غیررسمی به سرعت و بصورتی بی قاعده گسترش یافته است. که علاوه بر ایجاد محیط فیزیکی ناخوشایند، فضای اجتماعی ناپایداری نیز بوجود آورده است که ابتدا ساکنین محدوده و سپس سایر مناطق شهر در معرض خطر آن قرار دارند. آمارها حکایت از آن دارند که جمعیتی از کلان شهرها و حتی بسیاری از شهرهای متوسط در زیستگاه های نابسامان و در حاشیه شهرها اسکان گرفته اند که این مناطق جایگاه فقیرترین گروه های جمعیت شهری هستند و معمولا سطح زندگی ساکنین این مناطق پایین تر از خط فقر یا حداکثر همسطح آن است، جمعیت ساکن در این مناطق که اکثریت ایشان را مهاجران از مناطق روستایی تشکیل می دهند به شدت گرفتار بیکاری اند. هدف اصلی این پژوهش شناخت شرایط و ویژگی های سکونتگاه های غیر رسمی به منظور کاهش آسیب های کالبدی و اجتماعی می باشد. یافته های تحقیق نشان می دهد بهترین وسیله برای راه اندازی فرآیند نوین توسعه در دل این اجتماعات، رویکرد مشارکت جویانه در ساماندهی و بهسازی کالبدی است. پژوهش حاضر از نوع کاربردی توصیفی – تحلیلی می باشد و اطلاعات با استفاده از روش اسنادی و کتابخانه ای جمع آوری شده است. و نتایج نشان می دهد به منظور عملیاتی نمودن رویکرد مشارکت جویانه می توان از فرآیند همکاری پایدار به عنوان روشی جامع استفاده نمود.

Keywords:

سکونتگاه های غیر رسمی , بافت فرسوده , رویکرد مشارکتی , توانمند سازی