استفاده از نانو مواد برای افزایش مقاومت نفوذپذیری در برابر آب کفسازی های بتنی

علیرغم دارا بودن خواص مکانیکی قابل قبول و ارزان بودن ، بتن دارای ضعف هایی مانند مقاومت کششی و خمشی پایین و یا ترک خوردگی در اثر عوامل مختلف میباشد که باعث نفوذ عوامل خورنده مانند کلر و یا آب به داخل آن شده که کاهش مقاومت و دوام بتن را در پی دارد. در این تحقیق نفوذپذیری بتن به عنوان یکی از نقاط ضعف این کامپوزیت پر کاربرد مورد بررسی قرار می گیرد. در تحقیقات صورت گرفته تا کنون، افزودن برخی از نانو مواد به بتن باعث بهبود مقاومت های مکانیکی و دوام آن شده است. استفاده ازلایه نازکی به ضخامت 1 cm از کامپوزیت سیمانی ) بتن خودتراکم ( حاوی نانو مواد بر روی کفپوشهای بتنی، یکی از راه های مقابله با نفوذ آب در بتن می باشد. در این تحقیق از نانواکسید فلزاتی مانند سیلیس، تیتانیوم، آلومینیوم و آهن با درصدهای مختلف در داخل ترکیبات روکش های بتنی استفاده شده است. با بررسی نتایج، نوع و درصد نانو مواد استفاده شده در روکش بتنی مقایسه شده و موارد با عملکرد بهتر پیشنهاد شده است. نتایج نشان میدهد که بتن حاوی 2 درصد NTiO2 بالاترین بهبود 348( درصد( را از نظر کاهش عمق نفوذ آب داراست. همچنین بتنهای حاوی NSiO2 و NFe3O4 بهبود قابل توجهی را از خود نشان دادند.

Keywords:

کفسازیهای بتنی , کفسازیهای صنعتی , نانو مواد , دوام بتن