اثربخشی کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی بر میزان امید به زندگی، خودکارآمدی و کیفیت زندگی مادران دارای فرزند با معلولیت ذهنی

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی بر میزان امید به زندگی، خودکارآمدی و کیفیت زندگی مادران دارای فرزند با معلولیت ذهنی انجام شد. پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران دارای فرزند معلول ذهنی تحت حمایت ادراه بهزیستی شهر نجف آباد بود. با روش نمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه امید به زندگی، پرسشنامه خودکارآمدی و پرسشنامه کیفیت زندگی بود. تحلیل داده ها با روشهای آمار توصیفی و تحلیل کواریانس انجام شد. نتایج نشان داد که در مرحله پس آزمون بین میانگین نمرات خودکارآمدی و امید به زندگی در مادران دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد .(P> 0/05) همچنین، نتایج نشان داد که در مرحله پس آزمون بین میانگین نمرات کیفیت زندگی و ابعاد آن (سلامت روانی، جسمانی، اجتماعی و محیطی) در دو گروه از افراد آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد .(P> 0/05) بنابراین یافته های پژوهش نشان داد که کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی بر افزایش امید به زندگی، خودکارآمدی و کیفیت زندگی مادران دارای فرزند با معلولیت ذهنی تاثیر دارد و استفاده از کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی به طریق گروهی میتواند بر افزایش امید به زندگی، خودکارآمدی و کیفیت زندگی مادران دارای فرزند با معلولیت ذهنی موثر باشد.

Keywords:

کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی , خودکارآمدی , امید به زندگی , کیفیت زندگی , مادران