بررسی عوامل موثر بر ارتقا حس مکان در میان ساکنان مجتمع های مسکونی

مسکن فضای بلافصل و مرتبط بازندگی آدمی است که از آن تاثیر میپذیرد و بر آن نیز تاثیر میگذارد. رشد پرشتاب شهرهای بزرگ، مسکن را به یکی از مسائل حاد توسعه بدل کرده است. بر این اساس شناخت ابعاد کیفی مسکن و تدوین راهکارهای پاسخگو امری ضروری است تا معماری خانه، به طبیعت و فطرت انسان نزدیک گشته و نیازهای انسان را بهعنوان تجلی اسم اعظم الهی تامین برقرار سازد. امروزه می توان، آپارتمان نشینی و زندگی در مجتمع های مسکونی را یکی از مهم ترین تحولات در فرایند اسکان بشر در شهرها دانست که به فرمی غالب و ضروری در نحوه زندگی و مسکن شهری معاصر تبدیل شده است . با گذشت زمان مجتمع های مسکونی که زمانی قرار بود با قرارگیری در میان محیطی سبز، زیبا، کم تراکم، فضایی با کیفیت و بستری مطلوب برای تعاملات اجتماعی ساکنین ایجاد کنند، به تدریج به مجتمع هایی با تراکم بسیار بالا با کیفیتی نامطلوب تبدیل گردیدند. هدف از پژوهش پیش رو ایجاد شرایط عادلانه زندگی برای انسان و پاسخگوی نیازهای روحی و روانی او و پایبندی حسی ، خوانایی فضا ، همذات پنداری با فضا و پررنگ شدن نقش معماری و انتقال این حس به تمامی عمر و ماندگاری ارزش های زندگی ، فرهنگ و هویت در طول زمان است. این گردآوری با روش کیفی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مطالعه میدانی بررسی شده است که با بهره گیری از منابع موجود به بررسی اهمیت عوامل موثر بر حس مکان در ارتقای کیفیت فضای مسکونی می پردازد.

Keywords:

مجتمع های مسکونی , رضایتمندی , حس مکان , ارتقای کیفی