بررسی میزان تاخیر داخل بیمارستانی درمان فیبرینولیتیکی بیماران انفارکتوس حاد قلبی با صعود قطعه STEMI) ST) در بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال های 89-1386

سابقه و هدف: درمان فیبری نولیز انفارکتوس حاد میوکارد باید در حداقل فاصله زمانی از شروع بیماری انجام گیرد. چون کاهش تاخیرپیش بیمارستانی اقدام مشکلی است، لذا کاهش تاخیر داخل بیمارستانی مورد تاکید است. این مطالعه با هدف ارزیابی میزان تاخیرداخل بیمارستانی در بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سالهای 89-1386 انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه مقطعی حاضر بر روی 300 بیمار انفارکتوس قلبی با صعود قطعه ST انجام شد. معیار خروج شامل سابقهسکته قبلی، عدم ثبت زمان پذیرش یا شروع فی برینولیز و بیمارانی بود که با تشخیص بیماری توسط پزشک خارج مرکز ارجاع شدهبودند.خصوصیات دموگرافیک، زمان شروع علایم، پذیرش و شروع فیبرینولیز جمعآوری شده و تجزیه و تحلیل گردیدند.نتایج: از 300 بیمار 75/3 درصد مرد و بیشتر بیماران 73/7 درصد) بالای 55 سال بودند . میانگین تاخیر داخل بیمارستانی حدود 57 دقیقه بود. 63 درصد در محدوده تاخیر نامطلوب بیشتر از 30 دقیقه و 37 درصد در محدوده تاخیر مطلوب داخل بیمارس تانی کمتر یامساوی 30 دقیقه بود ند. میانگین تاخیر پیش بیمارستانی 136 دقیقه بود . نیمی از بیماران (53/7 درصد) تاخیر کلی کمتر از 3 ساعتداشتند. ارتباط معنی داری بین تاخیر درمانی کلی یا داخل بیمارستانی با مرگ و میر بیمارستانی وجود نداشت.نتیجه گیری: اکثر بیماران ( 63 درصد) تاخیر داخل بیمارستانی بیشتر از حد مطلوب داشته و میانگین DTN time نزدیک به دو برابر مطلوب بود. به نظر می رسد شناخت و اصلا ح عوامل دخیل در تریاژ و اورژانس شامل کادر درمانی و پذیرش بتواند این تاخیر را بهبودبخشد.

Keywords:

انفارکتوس حاد میوکارد , ST elevation , فیبرینولیز , Door to needle