مطالعه تغییرات هیستولوژی، هیستوشیمیایی و بیوشیمیایی قلب به دنبال مصرف طولانی مدت آسپارتام در موش کوچک آزمایشگاهی

اسپارتام یک شیرین کننده ی مصنوعی و سنتتیک غیر تغذیه ای است که اولین بار در سال 1965 کشف گردید و از سال 1981 برای استفاده در ایالات متحده مورد تایید قرار گرفته است. این شیرین کننده، دی پپتیدی حاصل از ترکیب دو اسید آمینه ی غیر شیرین اسید آسپارتیک و فنیل آلاتین بوده و به صورت پودر سفید رنگ و فاقد بو می باشد. آسپارتام قدرت شیرین کنندگی 160 تا 180 برابر ساکارز را داشته ولی از لحاظ مقدار کالری مشابه قند بوده و همچنین فاقد بو و طعم فلزی مشخصی می باشد. آسپارتام معروف ترین و پرمصرف ترین شیرین کننده ی مصنوعی می باشد که در مواد غذایی مختلف به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد. گزارش های بحث برانگیز زیادی در مورد سمیت آسپارتام بر روی بافت های مختلف بدن وجود دارد ولی با این حال در رابطه با عوارض آسپارتام بر روی قلب اطلاعات زیادی در دسترس نیست. مطالعه حاضر به منظور ارزیابی اثرات آسپارتام بر بافت قلب در موش های کوچک آزمایشگاهی انجام پذیرفت. موش های نر بالغ به صورت تصادفی به چهار گروه نه سری تقسیم شدند. سه گروه از گروه های فوق به ترتیب آسپارتام را به میزان 40، 80 و 160 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی از طریق گاواژ به مدت 90 روز دریافت نموده و همچنین گروه کنترل نیز در نظر گرفته شد. 24 ساعت پس از آخرین تیمار، نمونه های خونی از طریق قلب جمع آوری و همچنین تغییرات هیستوشیمی و هیستولوژی بافت قلب نیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آشکار ساخت که آسپارتام به شکل معنی داری (P<0/05) موجب افزایش سطح سرمی مالون دی آلدئید و کراتین کیناز- MB و همچنین کاهش سوپراکسید دیسموتاز و ظرفیت آنتی اکسیدانت تام در سرم گردید. آسپارتام سبب آسیب های بافتی مانند آدم منتشر، خونریزی، احتقان گلبول های قرمز، آگودای هیالینی و نکروز در بافت قلب شده و همچنین باعث افزایش میزان بافت فیبروزی گردید. با جمع بندی نتایج بدست آمده از این پژوهش این گونه تداعی می شود که آسپارتام به عنوان یک اکسیدان قادر به ایجاد آسیب های اکسیداتیو در بدن می باشد.

Keywords:

استرس اکسیداتیو , کراتین کیناز- MB , مالون دی آلدئید