رویکردی تمدنی به ظرفیت های فکری و تاریخی انقلاب اسلامی ایران (با تاکید بر اندیشه ی رهبران انقلاب)

انقلاب اسلامی از برجسته ترین انقلاب های قرن بیستم میلادی می باشد. این برجستگی به دلایل ظاهری همانند گستردگی سرزمینی و یا تعداد کشته ها و ... نبوده؛ بلکه به عظمت در مبانی نظری (هستی شناختی، معرفت شناختی و انسان شناختی) و اهداف و آرمان های انقلاب بازمی گردد. بر اساس چنین نگرشی، غایت این حرکت عظیم و الهی، نه صرفا سقوط حکومتی دست نشانده و یا جابه جایی قدرت سیاسی، بلکه بنیان گذاری عالمی جدید و طرحی نو برای آینده ی بشریت می باشد. از این عالم جدید می توان تعبیر به تمدن نوین اسلامی کرد. اکنون که از التهابات اولیه انقلاب گذشته و به مرحله ی بلوغ (چهل سالگی) آن رسیده، ضرورت دارد با امعان نظر به این پتانسیل و ظرفیت، نگرشی عمیق تر به این پدیدهی اجتماعی افکند. چراکه شناخت صحیح انقلاب لازمه و مقدمه ی شکل گیری تمدن است. به عبارتی دیگر، مرحلهی تمدن نه به معنای اتمام مرحله ی انقلاب بلکه تکامل و اوج رشد و ثمردهی آن است. مسلما تکامل نهایی در بستر اولیه ی آن، یعنی انقلاب، شکل می گیرد و درواقع، شکل گیری تمدن، آخرین مرحله ی تکامل و شکوفایی انقلاب است. این مقاله با چنین رویکردی و با روش توصیفی علی و بهره گیری از اندیشه ی رهبران انقلاب(حضرت امام خمینی(ره) و حضرت آیت الله خامنه ای)، به دنبال تبیین ایننگرش می باشد.

Keywords:

انقلاب , تمدن , تکامل , امام خمینی(ره) , آیت الله خامنه ای