نقش پیاده راهها در پایداری سیستمهای حملونقل شهری

یکی از رهیافتهای دستیابی به توسعه حمل و نقل پایدار از منظر کارایی زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی، توجه همزمان به نیازهای انسانی در کنار دیگر مفاهیم و اصول طراحی شبکههای حمل و نقلی است. از مناسبترین بسترهایی که امکان تحقق پذیری اجرای سیستمهای حمل و نقل پایدار را در مقیاس انسانی فراهم میکند بافتهای تاریخی و قدیمی شهری است که بهصورتی پویا نقش پررنگی را در خاطرهی شهروندان ایفا میکند. مبحث پایداری سیستمهای حمل و نقل پایدار انحصاراً در ایجاد آنها خلاصه نمیشود بلکه مصرف موثر از فضاهای منتج از این سیستمها از خلل ارزیابی میزان کارایی سیستمهای فوق که امکان حضور،جابجایی و دسترسی را در آنها فراهم میکند نیز حائز اهمیت است. هدف از این نوشتار ارزیابی کارایی شبکه حمل و نقل پیاده از منظر نگاه کاربران به یکی از این محورهاست که نتایج یافتههای آن علاوه بر افزایش کارایی سیستمها به پایداری اجتماعی فضاهای پیاده نیز خواهد انجامید. پیادهراه مورد مطالعه که در منطقه 12 شهرداری تهران قرار گرفته است، علاوه بر نقش ارتباطی خود، به عنوان یکی از اولین طرحهای بهسازی و روانبخشی شهری نیز مورد توجه قرار گرفتهاست. روش تحقیق بر مبنای مطالعات کتابخانهای پیرامون مبانی نظری مرتبط با موضوع و استنتاجات حرفهای بهصورت تنظیم سوالاتی در قالب پرسشنامه و تکمیل آن توسط دو گروه شاغلین و عابرینی است که به منظور خرید و تفریح به پیادهراه مورد مطالعه (خیابان صف - سپهسالار - تهران) تردد دارند، مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفته است. نتایج این تحقیق در قالب انجام ارزیابی در خصوص تبادر مفاهیم فیزیکی، نمادین، معماری و جو محیط در ذهن کاربران مورد پژوهی کاربست یافتهاست و عوامل تأثیرگذار به ترتیب اولویت معنایی مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفتهاند.

نقش پیاده راهها در پایداری سیستمهای حملونقل شهری Keywords:

حمل و نقل پایدار , محورهای پیاده , ترجیحات کاربران , پایداری اجتماعی , خیابان صف(سپهسالار) تهران