ارزیابی پایداری محلات مسکونی شهر در دو بافت جدید و قدیم ( نمونه موردی شهر قزوین)

توسعه پایدار توسعه ای است که بتواند در بلند مدت بدون اینکه خسارتی به محیط زیست وارد کند، تداوم یابد. در این راستا توسعه شهری پایدار نیز به توازن بین ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی شهر و توسعه همزمان آنها اشاره دارد. شهر یک کل به هم پیوسته از ترکیب اجزاء مختلف است. در این میان محله به عنوان بخشی که بیشترین تعاملات، کنش ها و روابط اجتماعی شهر در آن صورت می گیرد از جایگاهی ویژه بر خوردار است. پیچیدگی ابعاد محلات شهر از یکسو و گستردگی و تنوع مفاهیم مرتبط با توسعه پایدار شهری از سوی دیگر لزوم بررسی توام این دو مقوله را محرز می نماید. در یک نگرش پایین به بالا بر لزوم پایداری محلات با هدف تسری پایداری آن به توسعه کل شهر در مقیاس کلان تاکید می شود. بر این اساس وجود محلات پایدار می تواند متضمن پایداری شهر باشد. شهر قزوین با توجه به توسعه ادواری آن ترکیبی است از محلات بر جای مانده از دوره های پیشین و توسعه های جدید شهری. در این میان هر یک از این محلات دوگانه با توجه به شرایط و ویژگی های خود درجه ای از سازگاری با هر یک از اصول توسعه پایدار را نمایش می دهند. در این پژوهش به ارزیابی مقایسه ای دو محله جدید و قدیم از شهر قزوین به عنوان نمونه مطالعاتی پرداخته شده است. نتایج حاصل از پژوهش انجام گرفته نشان می دهد محله جدید از نقطه نظر معیارهای اقتصادی به مفهوم پایداری نزدیک تر است، در حالی که محله قدیمی سازگاری بیشتری را با ابعاد اجتماعی و فرهنگی توسعه پایدار داراست.

Keywords:

توسعه پایدار شهری , محله پایدار , شاخص های پایداری محله