تحلیل فضایی پایگاه های امداد و نجات شهر یزد و ارائه مدل بهینه به منظور دستیابی به حداکثر بهره وری با رویکرد مدیریت بحران

سوانح طبیعی در دنیا همواره چالشی بزرگ، در راه توسعه پایدار بوده است. جهت رسیدن به توسعه استفاده از الگوهای کاهش آسیبپذیری ضرورت پیدا کرده است. در این تحقیق هدف، تحلیل فضایی پایگاه های امداد و نجات شهر یزد و ارائه مدل بهینه به منظور دستیابی به حداکثر بهره وری با رویکرد مدیریت بحران بوده است. روش تحقیق، کاربردی و از نظر ماهیت و روش، توصیفی-تحلیلی میباشد. جهت انجام تحقیق، سنجش تناسب مکانی- فضایی مراکز امداد و نجات مدیریت بحران شهر یزد در 12 شاخص انجام شد. رتبهدهی شاخصهادر قالب طیف پنجگانه لیکرت انجام شد. وزن نسبی شاخصها از تکنیک AHP بدست آمد. سپس، لایه و شاخص ترکیبی با استفاده از مدل Weighted Overlay محاسبه گردید. نتایج تحقیق نشان داد، هیچ کدام از مراکز امداد و نجات شهر یزد در موقعیت کاملا سازگار قرار ندارد و تعداد زیادی از مراکز در موقعیت بی تفاوت و نسبتا ناسازگار قرار گرفته اند. همچنین مراکز درمانی و آموزشی مکانهای مناسبی برای ایجاد پایگاه های مدیریت بحران در شهر یزد می باشند و بیشترین مساحت ناحیه تاریخی در وضعیت متوسط قرار دارد و کمترین مساحت مربوط به وضعیت مناسب می باشد. از طرفی بخش قابل توجهی از بافت تاریخی شهر یزد را بناهای تخریبی تشکیل می دهد. بر این اساس می توان گفت بافت تاریخی شهر یزد در صورت وقوع حادثه قابلیت مدیریت بحران مناسبی را ندارد.

Keywords:

تحلیل فضایی , پایگاه امداد و نجات , مدیریت بحران , شهر یزد