سفر تفریحی به مثابه ی یک مناسک گذار (یک پژوهش اتنوگرافیک)

با توجه به ارتباط مستقیم انگیزه های گردشگران با انتخاب نوع و گونه ی سفر، به دست آوردن دیدی روشن و منطقی از چنین روندی میتواند شایان اهمیت باشد، از این رو این پژوهش به دنبال واکاوی انگیزه های گردشگران از سفر به شهرهای ساحلی استان مازندران با دیدی متفاوت و انسان شناسانه و از خلال هویت بخشیدن به مفهوم سفرهای تفریحی است. از آنجا که اتنوگرافی و مردم نگاری ابزار اصلی انسان شناسان در کشف عناصر میدان است، در این پژوهش نیز از روش شناسی کیفی با تاکید بر مردمنگاری بهره برده شده است. داده های اصلی از طریق مشاهده ی مشارکتی و مصاحبه های عمیق و نیمه ساختار یافته به دست آمد. پاسخ دهندگان 16نفر از گردشگران5 سه شهر ساحلی محمودآباد، فریدونکنار و بابلسر بودند که با استفاده از نمونه گیری هدفمندانتخاب شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها نیز از نظام کدگذاری سه مرحلهای استفاده شد، بدین صورت که ابتدا مقوله های مکانی با ساختاری متفاوت ، در جستجوی تجربیات جدید و تعلیق و در نهایت پس از کدگذاری گزینشی مقوله ی هسته ی مناسک گذار به دست آمد. به نظر میرسد گردشگرانی که به قصد تفریح به این شهرها سفر میکنند حسی آمیخته از تعلیق و رهایی از الزامات و مسئولیتهای زندگی روزمره را در سفر تجربه میکنند که می توان آن را مشابه به مرحله ی دوم در نظریه ی مناسک گذار دانست.

Keywords:

سفر تفریحی , مردم نگاری , انسانشناسی گردشگری , مناسک گذار