اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر روی آورد شناختی-رفتاری بر مشکلات رفتاری کودکان مبتلا به اختلال اتیسم با کنش وری بالا

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر روی آورد شناختی-رفتاری بر مشکلات رفتاری کودکان مبتلا به اختلال اتیسم با کنش وری بالا انجام شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه کودکان پس مراکز توانبخشی شهر تهران در سال 1398 تشکیل دادند. در این پژوهش 20 کودک پسر مبتلا به اختلال اتیسم با کنش وری بالا استفاده از روش نمونه گیری در دسترس بر اساس پرسشنامه سنجش دامنه طیف اتیسم به عنوان حجم نمونه انتخاب و در دوگروه آزمایش ( 10 نفر) و کنترل ( 10 نفر) به شیوه تصادفی گمارش شدند. از پرسشنامه مشکلات رفتاری راتر( 1976 )، برای ارزیابی مشکلات رفتاری استفاده شد. گروه آزمایش در 10 جلسه 40 دقیقه ای در طول 4 هفته مداخله بازی درمانی مبتنی بر روی آورد شناختی- رفتاری را دریافت کردند در حالی که گروه کنترل چنین مداخلهای را دریافت نکردند. در پایان مجددا هر دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های این پژوهش نشان داد که بازی درمانی مبتنی بر روی آورد شناختی- رفتاری سبب کاهش مشکلات رفتاری کودکان مبتلا به اختلال اتیسم با کنش وری بالا می شود. از این رو می توان از بازی درمانی مبتنی بر روی آورد شناختی-رفتاری به عنوان یک روش مداخله ای موثر در حوزه اختلال اتیسم بهره گرفت.

Keywords:

اختلال اتیسم , بازی درمانی , روی آورد شناختی-رفتاری , مشکلات رفتاری