واکاوی نقش جهت گیری دینی در خودکنترلیرفتارهای آموزشی دانشجویان با اعمال نقش تعدیل کنندگی مثبت انگاری تحصیلی(مورد مطالعه: دانشجویان دانشگاه عالی دفاع ملی)

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش جهت گیری دینی در پیش بینی خودکنترلی رفتار آموزشی دانشجویان: ضمن اعمال نقش تعدیل کنندگی مثبت انگاری آموزشی، اجراء شد. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این مطالعه را کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه عالی دفاع ملی در سال آموزشی1397 – 98 تشکیل می دادند که از بین آنها 400 نفر به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شد. برای جمع آوری داده ها از سه پرسشنامه جهت گیری دینی((1380، خودکنترلیرفتار آموزشی((2004 و مثبت انگاری آموزشی((1985 استفاده شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی تحلیل شد. یافته ها نشان داد که بین جهت گیری دینی با خودکنترلیرفتار آموزشیp> 0/01 و بین خودکنترلی رفتار آموزشی با مثبت انگاری آموزشی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد(.(p<0/05 همچنین تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی نشان داد که مثبت انگاری آموزشی رابطه بین جهت گیری دینی و خودکنترلی رفتار آموزشی را تعدیل میکند. به این معنی که وقتی مثبت انگاری آموزشی در سطح بالایی باشد، جهت گیری دینی با خودکنترلی رفتار آموزشی دارای رابطه مثبت و معنی داری است ((p> 0/01 ولی وقتی مثبت انگاری آموزشی در سطح پایینی است، جهت گیری دینی با خودکنترلی رفتار آموزشی رابطه معنی داری نداردp<0/05 نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که مثبت انگاری آموزشی میتواند عاملی مهم در تعدیل ارتباط بین جهت گیری دینی با خودکنترلی رفتار آموزشی باشد.

Keywords:

خودکنترلی رفتار آموزشی , جهت گیری دینی , مثبت انگاری آموزشی ,