بهینه سازی انتقال ژن به عدس (Lens culinaris Medik.) با استفاده از آگروباکتریوم

عدس از جمله حبوبات مهم در ایران است که با توجه به وقوع تنشهای مختلف در مناطق کشت آن در کشور، اصلاح آن جهت افزایش تحمل به تنشهای زیستی و غیرزیستی از اهمیت بسزایی برخوردار است. در این زمینه، کارآیی استفاده از فناوریهای نوین از جمله کشت اینویترو و انتقال ژن، قابل توجه میباشد. در این مطالعه بهینه سازی انتقال ژن به عدس با استفاده از ژن گزارشگر gus با واسطه اگروباکتریوم تومیفاشینس انجام شد. در این پژوهش اثر عواملی مانند نوع ریزنمونه، آنتی بیوتیک مورد استفاده، غلظت باکتری، مدتزمان کشت مشترک، تاثیر استوسرینگون، بر موفقیت تراریزش بررسی شدند. نتایج پژوهش نشان داد که ریزنمونه لپه شاخهدارشده روی محیط کشت دارای سیتوکنین پس از حذف سرشاخه ها یک ریزنمونه خوب برای فرایند انتقال ژن میباشد. غلظت پنج میلی گرم بر لیتر هیگرومایسین بهترین محیط انتخابی برای شاخه های تراریخته شناخته شد. غلظت چهار میلیلیتر از کشت شبانه باکتری در 25میلی لیتر محیط کشت مایع و مدت زمان 72ساعت کشت مشترک شرایط مناسب را برای انتقال ژن فراهم کرد. استفاده از استوسرینگون بر نتایج بی تاثیر بود. پس از کشت مشترک، شاخهزایی ریزنمونه ها روی محیط کشت انتخابی، ریشهزایی، سازگاری و انتقال به گلخانه انجام شد. آزمون هیستوشیمیایی gus در مرحله قبل از ریشهزایی بیان ژن gus را تایید نمود. پس از انتقال گیاهچه ها به گلخانه تایید حضور ژن gus با استفاده از واکنش زنجیره ای پلیمراز((PCR روی نمونه های برگی انجام شد. امید است، نتایج این پژوهش برای اصلاح عدس از طریق مهندسی ژنتیک و همچنین استفاده از عدس به عنوان میزبان برای تولید ترکیبات دارویی مفید واقع شود.

Keywords:

باززایی , ژن gus , عدس (Lens culinaris Medik.) , گیاه تراریخته , مهندسی ژنتیک