مبانی توسعه پایدار در حوزه سلامت

توسعه پایدار در حوزه سلامت به عنوان یکی از ارکان اصلی دستیابی به اهداف جهانی توسعه پایدار (SDGs)، بر ایجاد تعادل بین نیازهای بهداشتی فعلی و حفظ منابع برای نسل های آینده تاکید دارد. این رویکرد شامل سه بعد اصلی اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی است که در کنار هم، سیستم های بهداشتی را به سمت پایداری سوق می دهند (WHO, 2021).

از منظر اقتصادی، توسعه پایدار در سلامت مستلزم تخصیص بهینه منابع مالی و کاهش هزینه های غیرضروری در سیستم های بهداشتی است. برای مثال، سرمایه گذاری در پیشگیری از بیماری ها به جای درمان، نه تنها هزینه ها را کاهش می دهد، بلکه بار بیماری ها را نیز کم می کند (دلیری و همکاران، ۱۴۰۰). از نظر اجتماعی، عدالت در دسترسی به خدمات بهداشتی و کاهش نابرابری های سلامت، از اصول کلیدی توسعه پایدار است. در ایران، نابرابری های منطقه ای در دسترسی به خدمات بهداشتی، چالشی اساسی محسوب می شود (رحیمی و همکاران، ۱۳۹۹).

بعد زیست محیطی توسعه پایدار در سلامت، بر کاهش تاثیرات منفی فعالیت های بهداشتی بر محیط زیست تمرکز دارد. بیمارستان ها و مراکز بهداشتی به عنوان مصرف کنندگان عمده انرژی و تولیدکنندگان ضایعات پزشکی، نقش مهمی در این زمینه ایفا می کنند. استفاده از انرژی های تجدیدپذیر و مدیریت پسماندهای پزشکی، از راهکارهای موثر برای کاهش این تاثیرات است (Watts et al., 2019).

در نهایت، تحقق توسعه پایدار در حوزه سلامت نیازمند همکاری بین المللی، سیاست گذاری یکپارچه و مشارکت فعال جامعه است. تنها از این طریق می توان به سیستمی دست یافت که سلامت نسل های فعلی و آینده را تضمین کند.

منابع:

1. دلیری، م.، حسینی، س.، و محمدی، ر. (۱۴۰۰). اقتصاد سلامت و توسعه پایدار. تهران: انتشارات دانشگاه علوم پزشکی تهران.

2. رحیمی، ف.، نوروزی، ع.، و کریمی، ز. (۱۳۹۹). نابرابری های بهداشتی در ایران: چالش ها و راهکارها. مجله تحقیقات سلامت، ۱۵(۲)، ۱۲۳-۱۳۰.

3. Watts, N., Amann, M., Arnell, N., et al. (2019). The 2019 report of The Lancet Countdown on health and climate change. The Lancet, 394(10211), 1836-1878.

4. World Health Organization. (2021). Health and sustainable development. Retrieved from https://www.who.int/health-topics/sustainable-development-goals.