تغییرپذیری حساسیت به تخریب زمین و روند آن برمبنای شاخص های تاب آوری و حساسیت زمین (مطالعه موردی: جنوب غرب استان مرکزی)

پژوهش حاضر درجنوب غرب استان مرکزی با هدف تحلیل تغییرات و روند حساسیت به تخریب زمین در ابعاد زمانی و مکانی و برمبنای شاخص منطقه حساس محیطی ESAI ، به سبب تغییرات قابل توجه و بهره برداری ها و مدیریت های متنوع و توسعه صنعتی در دهه های اخیر انجام شد. برای این منظور تغییرات حساسیت به تخریب زمین و روند آن با توجه وضعیت آسیب پذیری و تاب آوری به تفکیک چهار زیر آبخیز منطقه در بازه زمانی 1365 تا 1393 انجام شد. بر اساس تحلیل نتایج حاصل، حساسیت به تخریب زمین در منطقه فزاینده بوده و در دوره منتهی به سال 1377 و سپس 1393 با شدت بیش تری صورت گرفته است هم چنین چهار زیرآبخیز در دوره 1387-1377 نسبت به دوره 1377-1365 تغییرات حساسیت به تخریب روند کندتری داشته و به عبارت دیگر تاب آوری آنها بهتر شده ولی با توجه به بالا بودن مقدار ESAI ، آسیب پذیرتر شده اند و در دوره 1393-1387 مجددا شرایط نامساعدتر شده است و این شرایط در زیرآبخیز پل دوآب و سپس بازنه مشهودتر است

Keywords:

آسیب پذیری , تاب آوری , حساسیت به تخریب زمین , مدیریت پایدار زمین