الگوی مشروعیت و وجه غالب آن در ساختار سیاسی آسیای مرکزی در دوران پساشوروی

متغیر پیمان طایفه ای و نقش افرینی طایفه حاکم یکی از اصلی ترین بنیان مشروعیت درگذار سیاسی مشروعیت دهی به رهبران و حکومت های آسیای مرکزی در دوران پساشوری محسوب می شود. هرچند این امر در دوران شوروی هم جاری و ساری بود ولی در نهایت این نقش آفرینی وقوه حکمیتی مسکو بود که آن راتعیین می کرد. بنبان های مشروعیت، ارزش هایی هستند که یک حکومت یا رهبر در نگاه مردم در سطح داخلی یانظام بین الملل در سطح خارج باید آن ها را داشته و یا در جامعه پیاده سازی کند تا حکومت و قوه حاکمیتی آن زیر سوال نرفته و منجر به فروپاشی ان نگردد. حفظ بقاء که در یک سنتز ترکیبی با مسئله مشروعیت گره خورده است همواره یک موضوع همیشگی و دغدغه مند برای رهبران آسیای مرکزی به شمار می رود. با توجه به چهارچوب بندی و بر از انواع مشروعیت ها، وجه غالب مشروعیت رهبران اسیای مرکزی در نظام های سیاسی کشورهای خود همواره در سایه مشروعیت کاریزماتیک و سنتی بوده است و متغیر طایفه گرایی به عنوان اصلی ترین عامل تاثیرگذار بر ساختار حکومت و مبانی مشرویعت رهبران این منطقه تعریف می گردد، با این حال با ورود واحدهای آسیای مرکزی به نظام بین المللی به عنوان واحدهای جدید سیاسی، آنها با مبانی مدرنیته مشروعیت مواجه شدند که مشروعیت فعلی آنها را زیر سوال می برد. در این راستا، در این مقاله که به شیوه توصیفی تحلیلی به نگارش درآمده است. بدنبال ارائه دورنمایی از جایگاه مشرویعت و وجه غالب آن در ساختار سیاسی آسیای مرکزی هستیم تا با بررسی آن با مبانی تحول یافته مشرویعت و نقش مفهوم طوایف در دوران سیاسی معاصر آسیای مرکزی نائل شویم تا از آن به عنوان الگو و ابزاری برای تحلیل روند گذارهای سیاسی آتی اسیای مرکزی مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

مشروعیت , آسیای مرکزی , دوران پساشوروی , گذار سیاسی , پیمان طایفه ای , سیاست طایفه ای , منابع هیدورکربنی