رفتارهای خود آسیب رسانی و احتمال خودکشی در نوجوانان و میزان تاثیر عوامل شناختی وهمسالان بر روی آن ها

براساس یافته های بخش کیفی خوداسٓیب رسانی در نزد نوجوانان معادل رفتارهایی مثل خودزنی و خودجرحی یاخودسوزی است. اقدام خودکشی معمولا معنای خود اسٓیب رسانی را در نزد نوجوانان ندارد و اقدام خودکشی در نزدنوجوانان براساس نوع روش و انگیزه های روان شناختی از خوداسٓیب رسانی متمایز میشود. نوجوانان در تعریف اقدام خودکشی، انٓ را براساس شیوه اسٓیب به خود مثلا از طریق قرص خوردن یا براساس انگیزه روانی مثل رها شدن و به پایان رساندن مشکلات خانوادگی غیرقابل حل تعریف میکردند و خودا سٓیب رسانی را راهی برای رسیدن به انگیزه های روان شناختی زنده نگهدارنده مثل غلبه بر تعارضهای اجتماعی،ارٓام شدن،رهایی از عصبانیت، تخلیه تنش و به حساب امٓدن در گروه همسالان با خودجرحی تعریف میکردند. در سطح اسٓیب شناسی روانی براساس یافته های کیفی و کمی این نتیجه قابل بیان است که خودجرحی نشانه ای است که با سایر رفتارها خوداسٓیب رسان غیرمستقیم همبودی دارد ولی همیشه نمی تواند به معنای وجود یک اختلال شخصیت مرزی باشد، به ویژه در افرادی که برای رهایی از یک موقعیت اجتماعی ازٓاردهنده متوسل به این رفتار نمادین میشوند.وجوانانی که خودجرحی شان برای نشان دادن قدرت است نسبت به نوجوانانی که برای رهاشدن از حالت های هیجانی افراطی خوداسٓیب رسانی میکنند احتمال خودکشی شان کمتر است.این یافته نشان می دهد احتمالا انگیزه خودجرحی ممکن است پیش بینی کننده اقدام خودکشی در افراد خوداسٓیب رسان باشد.

Keywords:

خودآسیب رسانی , خودجرحی , اختلال شخصیت مرزی , خودکشی