بررسی میدانی تاثیر سامانه آبیاری بارانی بر روی شوری خاک در کشت های ذرت و گندم مناطق مرکزی خوزستان

محدودیت دسترسی به منابع آب و سرعت رو به رشد تقاضای مواد غذایی، باعث شده تا بشر در عین حالیکه به سوی استفاده از روش های کاهش آب مصرفی مزارع باشد، استفاده از اراضی با کیفیت متوسط را نیز در اولویت توسعهکشاورزی قرار دهد. با تجمیع این دو راهکار، مهم ترین مشکلی که به ذهن میرسد، در خطر قرار گرفتن تولید پایدار درمزرعه با توجه به کاهش کیفیت خاک است. در تحقیق حاضر تاثیر بهره برداری از سامانه آبیاری بارانی را بر روی خاک های مستعد به شور و سدیمی شدن دارای آب زیرزمینی با کیفیت پایین و کم عمق در مناطق مرکزی و جنوبی استان خوزستان در سه کشت به صورت میدانی بررسی شد. نتایج نشان داد که استفاده از سامانه آبیاری بارانی کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک، در صورتیکه همراه با تعیین دقیق نیاز آبی و آبشویی باشد و مدیریت آبیاری متناسب با نیاز واقعی گیاه انجام گیرد، میتواند موجب کنترل شوری در پروفیل یک متری خاک گردد. از سوی دیگر، آیش ماندن زمین در فاصله دو کشت تابستانه میتواند به شدت شوری خاک را افزایش داده و در نتیجه آن، آب تهیه زمین متناسب در ابتدای فصل کشت بعدی ضرورت می یابد

Keywords:

آبیاری بارانی , خوزستان , شوری خاک , نیاز آبی