تبیینی بر انسداد مبادی بیسوادی و جلب مشارکت عمومی در راه پیشرفت تعلیم و تربیت

تاریخ سوادآموزی در ایران نشان می دهد که از سالیان گذشته مسئله تعلیمات اجباری و آموزش اقشار مختلف از جمله زنان و ختران تحت عناوین متعددی مطرح بوده است. ولی به دلایل مختلفی یپشرفت قابل ملاحظه ای در این مورد حاصل نشده است و سالیان متمادی با وجود صرف بودجه های سنگین و بهره گیری از نیروی انسانی و امکانات مختلف و نه تنها جهل و بی سوادی در جامعه ریشه کن نشده بلکه گاها بر تعداد افراد بی سواد جامعه نیز افزوده شده است. مسئله مبارزه با بی سوادی و آموزش و پرورش زنان و مردان و کودکان و بزرگسالان بی سواد که ریشه های قوی و محکمی دارد و به طرق مختلف بر آموزش و کسب آنها تاکید شده است، در ایران سال هاست که موضوع اساسی برنامه های مختلف بوده و دولت های وقت آموزش سواد را یکی از اولویت های برنامه های توسعه ملی خود اعلام کردند. تاریخ سوادآموزی هم نشان می دهد که سالیان گذشته مسئله تعلیمات اکابر، آموزش سالمندان، آموزش بزرگسالان، سپاه دانش، کمیته ملی پیکار جهانی با بی سوادی، جهاد ملی سوادآموزی و نهضت سوادآموزی تحت عناوین متعددی مطرح بوده است و سالیان متمادی همیشه سوال بزرگی در ذهن افراد است که با وجود صرف بودجه سنگین و بهره گیری از نیروی انسانی و امکانات چرا هنوز انسداد بی سوادی به سطح مطلوب و نتایج دلخواه منجر نشده است. از این رو با توجه به اهمیت موضوع در پژوهش حاضر سعی شده است به تبیین انسداد مبادی بی سوادی و جلب مشارکت عمومی در راه پیشرفت سواد و تعلیم و تربیت پرداخته شود.

Keywords:

انسداد مبادی بی سوادی , مشارکت عمومی , بی سوادی , تعلیم و تربیت