الزامات مدیریت بحران در بافت های فرسوده شهری و ابنیه تاریخی

مدیریت بحران به منزله یک رشته علمی، بطور کلی در حوزه مدیریت استراتژیک قرار گرفته و فرایندی برای پیشگیریاز بحران و یا به حداقل رسانیدن اثرات آن به هنگام وقوع یک بحران است و برای انجام این فرایند باید بدترین وضعیت هارا برنامه ریزی و سپس روش هایی را برای اداره و حل آن جستجو کرد. بافت های تاریخی جزئی از سرمایه های فرهنگیایران هستند و حکم اندوخته هایی متراکم را دارند. در برنامه ریزی و تعریف استراتژی کلان برای مدیریت بحران در بافتهای فرسوده شهری به دو موضوع الزامات مدیریت بحران شامل سازماندهی، برنامه ریزی، استفاده بهینه از منابع، مهارتهای تخصصی و نیازهای آموزشی و کسب آمادگی و همچنین اجزاء سیستم مدیریت بحران شامل آمادگی، پیشگیری،کاهش اثرات، مقابله (امداد و نجات) و بازتوانی بازسازی می بایست توجه شود که می تواند مبنای تعریف راهکارهای میانمدت در زمینه مدیریت بحران در بافت های فرسوده باشد. این مقاله به دنبال آن است که با بررسی و معرفی کالبدی-فضایی بافت های تاریخی، مشکلات و نقاط قوت این گونه بافت ها را در کمک به مدیریت بحران بیان نموده و سپس به معرفیروش های کمک به توانمندسازی مدیریت بحران در این بافت ها بپردازد. روش این تحقیق مبتنی بر الگوی توصیفی- تحلیلیبوده و در این راستا از منابع اسنادی (کتابخانه ای) استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که اگرچه امکانات وعناصر شهری موجود در بافت های تاریخی برای مدیریت بحران زلزله کافی نیستند ولی می توان با برنامه ریزی و با استفادهاز همین امکانات کم، بحران را تا حدودی مدیریت کرد.

Keywords:

مدیریت بحران , برنامه ریزی , طبقه بندی , بافت های فرسوده , آسیب شناسی