پیش بینی پیشرفت تحصیلی بر اساس عملکرد خانواده، ویژگی های شخصیتی و خودپنداره در دانش آموزان مقطع متوسطه

هدف از پژوهش حاضر پیش بینی پیشرفت تحصیلی بر اساس خودکارآمدی تحصیلی، سبک های هویت و انگیزش تحصیلی دردانش آموزان مقطع متوسطه شهرستان اسلام آباد در سال تحصیلی 1395-1394 بود. روش این پژوهش کاربردی وشیوه اجرای آن همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان دخترمقطع دبیرستان شهرستان اسلام آباد در سال تحصیلی 95-1394 تشکیل داده است که حدودا 1200 نفر می باشند. نمونه مورد پژوهش 250 نفراز دانش آموزان دختر بودند که در رشته هایتحصیلی مختلف مشغول به تحصیل هستند. که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای تعداد سه مدرسه دخترانهبصورت تصادفی انتخاب، پس ازمراجعه به هر مدرسه دو کلاس بصورت تصادفی انتخاب و در نهایت از داخل هر کلاس و باتوجه به فهرست دانش آموزان تعداد مورد نیاز گروه نمونه بصورت تصادفی منظم بر اساس شماره های دانش آموزان انتخابشدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، شامل پرسشنامه خودکارآمدی دانش آموز جینگ و مورگان (1999)، پرسشنامه سبک هایهویت برزونسکی (1989) و مقیاس انگیزش تحصیلی AMS بود، داده های به دست آمده با استفاده از روش آماری ضریبهمبستگی پیرسون و رگرسیون خطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که ازجمله عواملی که در پیشرفت تحصیلی نقش دارد و می تواند پیش بینی کننده پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان باشد،خودکارآمدی تحصیلی، سبک های هویتی اطلاعاتی و هنجاری و انگیزش تحصیلی می باشد و بر اساس نتایج این پژوهش رابطهمعنادار و مثبتی بین این متغیرها با پیشرفت تحصیلی وجود دارد. پس، تلاش برای دستیابی به راهبردهایی جهت افزایش راه هایمقابله با ناکارآمدی تحصیلی دانش آموزان و آشنایی جوانان با سبک های هویتی وانگیزش تحصیلی و نحوه تأثیر این سبک ها برپیشرفت تحصیلی آنان ضروری به نظر می رسد.

Keywords:

پیشرفت تحصیلی , خودکارآمدی تحصیلی , سبک های هویت , انگیزش تحصیلی