بررسی مزایا استفاده از اقسام روش های باروری نوین از دیدگاه فقه امامیه و علم پزشکی وحقوق ایران

تلقیح مصنوعی یک رویکرد درمانی است، که در اواخر قرن بیستم برای درمان ناباروری در زوجين شکل گرفت. این روش درسال ۱۷۶۵ در ماهیان آغاز و در نهایت به درمان ناباروری در انسان منتهی گردید. پژوهش حاضر به منظور بررسی دیدگاه های فقه امامیه و حقوق ایران در مورد باروری مدرن و از نوع توصیفی – تحلیلی و روش جمع آوری اطلاعات آن کتابخانه ای می باشد. استفاده از این روش ها دارای یکسری مزایای است که مزایای فقهی آن ، صاحب فرزند شدن بدون هیچ اقدام حرام. از نظر قانونی ، زوجین دچار مشکلات فرزندخواندگی نیستند. و از نظر پزشکی، زمانی که درمان اختلالات ناباروری زوجها با درمان دارویی اثر بخش نباشد انجام می شود. این روش درمانی از دیدگاه فقها جایز و صحیح و از نظر حقوقی نیز دارای اعتبار و مطابق با مصلحت و بقای خانواده می باشد. همچنین به یکسری نتایج نیز دست یافته ایم، از جمله اینکه اینگونه کودکان به لحاظ نسب ، به صاحبان اسپرم و تخمک ملحق شده و با آنها دارای نسب قانونی و رابطه نسبی می شوند.

Keywords:

باروری های نوین , فقه امامیه , حقوق ایران