پیش بینی تاب آوری براساس تعارض کار- خانواده در پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر تهران

پژوهش حاضر باهدف پیش بینی تاب آوری براساس تعارض کار- خانواده در پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر تهران است. با توجه به ماهیت پژوهش، مطالعه حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش اجرا، از نوع مطالعات همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر تهران در سال 1397 است که در حدود 2200 نفر هستند و به منظور انتخاب حجم نمونه، با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده و براساس جدول مورگان تعداد 300 نفر از این پرستاران، 181 نفر زن و 119 مفر مرد به صورت نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش را پرسشنامه تاب آوری (1384) و پرسشنامه تعارض کار خانواده کارلسون و همکاران (2000) تشکیل می دهند که دارای روایی و پایایی قابل اعتماد هستند. به منظور تحلیل داده ها از تحلیل رگرسیون چند گانه به شیوه همزمان و آزمون ضریب همبستگی پیرسون با استفاده از نرم افزار spss استفاده شد. نتایج نشان داد، تعارض کار خانواده، با متغیر ملاک (تاب آوری) 34 درصد واریانس مشترک دارند. ضریب همبستگی چند گانه بین متغیرها 0/34 و ضریب تعیین تعدیل شده 0/34 است. براساس نتایج، تعارض کار خانواده، پیش بینی کننده معناداری برای متغیر تاب آوری می باشد و در سطح معناداری 0/01 با ضرایب بتا 0/59-، به صورت منفی، تاب آوری در پرستاران را پیش بینی کرده است.

پیش بینی تاب آوری براساس تعارض کار- خانواده در پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر تهران Keywords:

تاب آوری , تعارض کار- خانواده , پرستاران