تاثیر مکمل های کراتین مالات، بتاآلانین و بتائین بر ظرفیت بافری

علاوه بر آسیب ساختار عضلانی ناشی از کشش بیش از حد تارهای عضله، اسیدوز عضله نیز یکی از عواملی است که باعث توسعه خستگی ناشی از فعالیت ورزشی شدید می شود (1). هنگام اجرای فعالیت ورزشی با شدت بیش از ظرفیت متابولیسم هوازی اتکا بر سیستم گلیکولیز افزایش می یابد. فعال سازی بیشتر سیستم گلیکولیز به تولید اسید لاکتیک بیشتر منجر می شود. در ادامه اسید لاکتیک به لاکتات و یون هیدروژن تبدیل می شود. در این مسیر سرعت تولید ATP بسیار بالاست ولی میزان تولید آن در مقایسه با سیستم هوازی بسیار کمتر است. بنابراین، برای سینتز دوباره ATP، یون هیدروژن با سرعت و مقدار زیادی افزایش می یابد و سپس وارد جریان خون می شود. غلظت یون هیدروژن ممکن است تا حدود 10 برابر افزایش یابد و pH را از 7/1 به 6/3 برساند (2). افزایش تجمع هیدروژن درون سلولی باعث آسیب انتقال انرژی، هندلینگ کلسیم و چرخه پل های عرضی می شود که نتیجه عملکرد را در هنگام تمرین ورزشی با شدت بالا محدود می کند (3). بدن به صورت هوشمند مکانیسم هایی برای کاهش میزان یون هیدروژن فعال می کند، یکی از این مکانیسم ها، بافرینگ های درون سلولی و خارج سلولی است. یون هیدروژن تولید شده از طریق بافرهای درون سلولی (کارنوزین، فسفات)، بافر خارج سلولی (بیکربنات) بافر می شوند (4). سیستم بیکربنات به عنوان مهم ترین بافر بیرون سلولی است که در طی فعالیت ورزشی به کاهش تجمع یون های هیدروژن کمک می کند (5). آگاهی از اینکه آیا مکمل مصرفی واقعا موجب بهبود ظرفیت بافری می شود یا نه از اهمیت زیادی برخوردار است و با توجه به نتایج متناقض مورداثرگذاری این مکمل ها و با توجه به عدم مقایسه اثرگذاری این مکمل ها در مطالعات پیشین ضرورت انجام پژوهش حاضر مشخص می شود.