بررسی رابطه شادکامی با خوش بینی تحصیلی دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز

هدف این تحقیق بررسی رابطه شادکامی با خوشبینی تحصیلی دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز بود. تحقیق حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش پژوهش همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز در سال تحصیلی 1399-1400 بودند که حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران، عدد 250 به دست آمد. روش نمونه گیری این پژوهش از نوع نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای بود. ابزار سنجش شامل پرسشنامه شادکامی آرگیل و لو (1990) با ضریب پایایی 0/922 و تعداد 29 گویه و پرسشنامه خوشبینی تحصیلی اسچنن موران و همکاران (2013) با ضریب پایایی 0/854 و 28 گویه بود. تجزیه وتحلیل اطلاعات در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی از نرم افزار SPSS استفاده شد. در سطح آمار استنباطی از آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج آزمون کولموگراف-اسمیرنوف نشان داد که برای هر دو متغیر روابط خوشبینی تحصیلی و شادکامی از 0/05 بزرگتر بود و توزیع داده ها نرمال بود. رابطه معنیداری بین دو متغیر اصلی تحقیق وجود داشت؛ به طوریکه بین دو متغیر شادکامی و خوشبینی تحصیلی رابطه معنیداری وجود داشت. میتوان نتیجه گرفت که با افزایش میزان شادکامی، میزان خوشبینی تحصیلی دانش آموزان کلاس ششم ابتدایی شهر سقز افزایش پیدا میکند. در واقع، شادکامی میتواند خوشبینی تحصیلی دانش آموزان کلاس ششم ابتدایی شهر سقز را پیشبینی کنند.

Keywords:

شادکامی , خوشبینی تحصیلی , دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز