اثربخشی آموزش مهارت مثبت اندیشی بر تاب آوری و امید به زندگی معلمان زن مقطع ابتدایی شهرستان رامهرمز

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر تاب آوری و امید به زندگی معلمان زن مقطع اقتدایی شهرستان رامهرمز در سال تحصیلی ۹۹-۱۳۹۸ بود. نمونه آماری شامل ۴۰ نفر معلم از جامعه مذکور به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. طرح پژوهش از نوع تجربی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل: پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳)، و امید به زندگی میلر (۱۹۸۸( بود. پس از گزینش تصادفی گروه ها، از گروه آزمایش (۲۰ نفر) و گروه کنترل (۲۰ نفر) پیش آزمون به عمل آمد. سپس بر روی گروه آزمایش مراحل مثبت اندیشی در هشت جلسه یک ساعت و ربع اجرا گردید. پس از پایان برنامه آموزشی، از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. داده ها با آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری (مانکوا) تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش مثبت اندیشی بر تاب آوری و امید به زندگی معلمان تاثیر دارد. همچنین نتایج تحلیل کوواریانس مشخص نمود که مهارت مثبت اندیشی باعث تفاوت در گروه ها شده و نمره پس آزمون گروه آزمایش نسبت به نمره پس آزمون گروه کنترل افزایش داشته است.

Keywords:

مثبت اندیشی , تاب آوری , امید به زندگی