اثربخشی درمان مبتنی بر دلبستگی بر کاهش اعتیاد به تلفن همراه و اضطراب اجتماعی در نوجوانان دختر شهر اصفهان

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر دلبستگی بر کاهش اعتیاد به تلفن همراه و اضطراب اجتماعی در نوجوانان دختر شهر اصفهان بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل و همراه با مرحله پیگیری ۲ ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل دختران نوجوانان شهر اصفهان در سال ۱۴۰۰ بودند. ابتدا به روش نمونه گیری در دسترس ۳۰ نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند)۵۱ نفر آزمایش و ۵۱ نفر کنترل(. گروه آزمایش تحت ۱۰جلسه ۹۰ دقیقه ای درمان مبتنی بر دلبستگی قرار گرفت. از پرسشنامه اعتیاد به تلفن همراه))MPAQ سواری)۱۳۹۳( و سیاهه اضطراب اجتماعی))SPIN کانر و همکاران)۰۰۰۲( به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطالعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۴۲ در دو بخش توصیفی)میانگین و انحراف معیار( و استنباطی)تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی( انجام پذیرفت. نتایج بیانگر این بود که درمان مبتنی بر دلبستگی تعهد توانسته است اعتیاد به تلفن همراه و اضطراب اجتماعی به طور معناداری بهبود بخشیده و نتایج در دوره پیگیری نیز ماندگار بوده است P<۰/۰۵ نتایج حاکی از آن است که درمان مبتنی بر دلبستگی میتواند به عنوان مداخلهای موثر برای بهبود اعتیاد به تلفن همراه و اضطراب اجتماعی دختران نوجوان مورد استفاده قرار گیرند.

Keywords:

درمان مبتنی بر دلبستگی , اعتیاد به تلفن همراه , اضطراب اجتماعی.