افزایش ویا بهبود سواد بصری شهروندان و نقش هویت ملی و المانهای شهری در آن

سواد بصری به معنای فهمیدن معنای تصویر، یکی از مهارت های مهم انسان است. این توانایی با عمل دیدن پرورش می یابد در ضمن این که پیوند میان تجربیات بینایی با تجربیات سایر حواس، ذخیره های ذهنی فرد را در خوانش اثر و درک معنای تصویر غنی تر می سازد. سواد بصری به این مهارت انسانی در فهم و ترجمه تصویر اطلاق می شود. البته این درک عموما از نوع آگاهانه است و گونه های مختلف بازنمایی تصویری و قواعد بصری برای درک عملکرد و معنی آنها، در حیطه دانش سواد بصری قرار می گیرد.امروزه سواد بصری زمینه مطالعاتی بین رشته ای شده است که تخصص های متنوعی در پیش برد و مطالعات آن مشارکت می کنند از جمله : روانشناسی، جامعه شناسی، تاریخ هنر، نقد، آموزش، نشانه شناسی، طراحی گرافیک، علوم رسانه ای و فلسفه. سوآل اصلی این پژوهش این است که با توجه به اینکه اکنون دراین زمینه مطالعاتی به حوزه های گوناگونی توجه می شود که در ظاهر رابطه مستقیمی با هنرهای تجسمی ندارند اما آیا این آثار در خوانش اثر تجسمی موثر هستند؟در این پژوهش نویسنده بر آن است با استناد به مطالعات کتابخانه ای و تجربی افراد متخصص در این بخش بیان کند که:گستره سواد بصری نه تنها سواد رسانه ای را در بر می گیرد بلکه از آن فراتر رفته و تعاملات انسانی و ارتباطات غیر کلامی را در چارچوب خود جای داده است. مثلا بسیاری از مفاهیم که در ارتباطات روزانه از طریق حالات صورت، دستها و بدن به فرد مقابل منتقل می شود در سواد بصری قابل بررسی و تحلیل است

Keywords:

سواد بصری , هنرهای تجسمی , رسانه , نشانه شناسی