زراعت سیلابی خارشتر با هدف تولید علوفه اقتصادی در مناطق خشک (مطالعه موردی پخش سیلاب میانکوه مهریز)

استفاده بهینه از سیلاب خشکه رودهای مناطق خشک در جهت جلوگیری از تبخیر و هدررفت امری ضروری می باشد. عموما در مناطق خشک و بیابانی بعلت پراکنش نامنظم مکانی و زمانی بارش، حجم ارزشمند از آب سطحی حاصل از بارندگی بصورت سیلاب از دسترس خارج می شود. این سیلابها می تواند برای مصارف زراعت سیلابی در جهت تولید علوفه اقتصادی از گونه های گیاهی بومی مرتعی به کار گرفته شود. این تحقیق در پخش سیلاب میانکوه شهرستان مهریز با هدف تولید علوفه خارشتر ناشی از زراعت سیلابی انجام شد. در این تحقیق پس از پاشیدن بذر در بستر مناسب با تیمار خاص پس از استقرار کامل در طی سه سال (سال آبی ۱۳۹۸، ۱۳۹۹ و ۱۴۰۰) میزان پوشش گیاهی و تولید علوفه با استفاده از پلات ۱*۱ متر مربعی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که متوسط تولید علوفه خارشتر ۳/۸ تن در هکتار در شرایط خشکسالی می باشد. لذا در شرایط مناسب و نرمال، توان بیش از ۵ تن در هکتار نیز وجود دارد. پیشنهاد می گردد که جهت تغذیه دامهای سبک به خصوص بز و همچنین شتر در اراضی سیلابی که مستعد هستند اقدام به کاشت خارشتر نموده تا علاوه بر جلوگیری از هدررفت آب از طریق تبخیر بتوان از توان اکولوژیک عرصه های پخش سیلاب در جهت تولید علوفه به روش زراعت سیلابی بهره جست.

Keywords:

تبخیر , زراعت سیلابی , بذر , تولید علوفه , پوشش گیاهی