اثر بخشی آموزش سبک های ارتباطی به والدین بر کودکان دارای اختلال ADHD دوره اول ابتدایی شهر قاین

پژوهش حاضر به اثر بخشی آموزش سبک های ارتباطی به والدین بر بیش فعالی فرزندان دوره اول ابتدایی شهر قاین پرداخته است. روش تحقیق آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون و پس از آزمون با گروه کنترل می باشد و جامعه آماری شامل مادران دارای کودکان بیش فعال دوره اول ابتدایی شهر قاین مراجعه کننده به مراکز درمانی (شامل کلینیک ها و مراکز روانپزشکی اختلالات کودکان) شهر قاین می باشد که از بین آنها ۳۰ نفر به صورت نمونه گیری در دسترس و داوطلبانه انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش به صورت تصادفی قرار گرفتند و برای گروه آزمایش ۸ جلسه مداخله ای (آموزش سبک های مدیریتیارتباط) برگزار شد. هر دو گروه با استفاده از پرسشنامه کارنرز به صورت پیش آزمون وپس آزمون مورد سنجش قرار گرفتند و در ادامه داده ها با توجه به فرضیه پژوهش با آزمون کوواریانس تحلیل گردید.یافته ها نشان داد بین متغیر پیش آزمون بعنوان متغیر همپراش (کوواریانس) و متغیر مستقل، با توجه به (۵/۹۶ = F و ۰/۰۰۲ = p) اثر متغیر همراه معنی دار است؛ یعنی تفاوت نمرات پیش آزمون و پس آزمون معنی دار است. همچنین اثر گروه نیز با توجه به (۷/۰۴= F و ۰/۰۲۲ = p) معنی دار است یعنی تفاوت دو گروه آزمایش و کنترل از نظر کاهش بیش فعالی معنی دار است لذا فرض خلاف تایید،که می توان نتیجه گرفت آموزش سبک های مدیریتیارتباط به والدین منجر به کاهش نشانگان بیش فعالی کودکان دوره اول ابتدایی شده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده آموزش سبک های مدیریتی ارتباط به مادران می تواند به عنوان راهبردی درمانی در کاهش نشانگان بیش فعالی کودکان دوره اول ابتدایی مطرح گردد

Keywords:

سبک های مدیریتی ارتباط , اختلال ADHD , والدین , دوره اول ابتدایی