ارائه الگوی پدیدارشناسانه آموزش مبتنی بر فناوری در مدارس عصرپساکرونا

هدف از انجام این مقاله ارائه الگوی پدیدارشناسانه آموزش مبتنی بر فناوری در مدارس عصرپساکرونا بود. پژوهش حاضر ازلحاظ ماهیت درزمره پژوهش های کیفی قرار دارد. یکی از روش های پژوهش کیفی در قلمرو فلسفه تربیت روش قیاسی استنتاجی است. کیفی بودن پژوهش از آن روست که به مطالعه اسناد و مدارک مرتبط با موضوع می پردازد. نتایج حکایت از آن دارند که عوامل کلیدی آموزش مبتنی بر فناوری در عصر پسا کرونا در ۸ طبقه شامل «نوآوری سیتم های آموزشی در پساکرونا، نوآوری سیتم های آموزشی در پساکرونا، یادگیری در دسترس و فراگیر در عصر پساکرونا ، یادگیری مبتنی بر مسئله و مشارکتی ، یادگیری مستمر دانش آموز محور ، مهارت های شهروندی جهانی ، مهارت های فناورانه در عصر پساکرونا و در نهایت تمرکز بر مهارت های بین فردی در پسا کرونا» قابل صورت بندی است.

Keywords:

آموزش , آموزش فناورانه , آموزش مبتنی بر فناوری , مدارس آینده , مدارس پساکرونا