تأثیر موادافزودنی شیمیایی بر روی خصوصیات رفتاری بتن خود تراکم بخش دوم : بتن تازه

بتن خود تراکم یک فن آوری جدید در عرصه ساخت و ساز دنیا می باشد که بدون نیاز به هیچ لرزاننده داخلی و خارجی و فقط با استفاده از نیروی وزن قالب را پر نموده و هم زمان یکنواختی خود را نیز حفظ می کند. برای دستیابی به چنین رفتاری بتن تازه باید هر دو حالت سیالیت و چسبندگی خود را هم زمان داشته باشد. شناخت ویژگی های رفتار شناسی بتن تازه برای اجرای بتن در شرایط مختلف از اهمیت زیادی برخوردار است چراکه رفتار شناسی بتن، ملات و خمیر سیمان نکات ارزشمندی در درک رفتار و فرایند بهینه سازی ساخت بتن خود تراکم در اختیار قرار می دهد. کاهش بیش از اندازه لزجت بتن خطر جدایی سنگدانه ها را افزایش می دهد. به این دلیل استفاده از مواد فوق روان کننده برای دستیابی به مشخصات رفتاری مورد نظر متداول تر است. از این رو در این مقاله تاثیر مواد افزودنی فوق روان کننده و مواد قوام آور مختلف بر روی خصوصیات رفتاری بتن تازه و تاثیر آن بر کارپذیری بتن که با پارامتر هایی چون قابلیت عبور، قابلیت جاری شدن و قابلیت پایداری اندازه گیری می شود، بررسی شده است. یک نوع افزودنی فوق روان کننده بر پایه پلی کربکسیلاتی و دو نوع افزودنی قوام آور و یک نوع افزودنی فوق روان کننده بر پایه نفتالینی در این تحقیق مورد استفاده قرار گرفته است . کارپذیری بتن خود تراکم توسط آزمایشهای مربوط به بتن تازه (اسلامپ، جعبه L شکل، جعبه U شکل و حلقه J و 0000) اندازه گیری شده است . این مقاله تکمیل کننده مقاله قبلی می باشد که به بررسی تاثیر مواد افزودنی بر مشخصات رفتاری خمیر سیمان پرداخته بود. در مقاله حاضر آزمایشها در مقیاس بتن انجام می شود و نتایج به دست آمده با نتایج ذکر شده ر بخش اول مقاله که درمقیاس خمیر سیمان انجام شده بود مقایسه می شود .

Keywords:

بتن خود تراکم , رفتار شناسی بتن تازه , لزجت , تنش تسلیم , مواد افزودنی فوق روان کننده , مواد افزودنی قوام آور , کار پذیری , قابلیت پرکردن , قابلیت عبور و پایداری.