رابطه سبک دلبستگی مادران با سازگاری تحصیلی فرزندان نوجوان

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه سبک دلبستگی مادران با سازگاری تحصیلی فرزندان نوجوان بود. روش: این پژوهش از نوع پژوهش های توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری نوجوانان دختر و پرس با دامنه سنی (۱۸-۱۴ سال) شهر تبریز و همچنین مادران آنها در سال ۱۴۰۰ بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، از بین آنها ۳۶۶ نفر (۲۴۵ دختر، ۱۲۱ پسر)، انتخاب شدند. جهت گردآوری داده های مورد نیاز از پرسشنامه سبک دلبستگی (بشارت ۱۳۸۴) و پرسشنامه سازگاری تحصیلی (سینها و سینگ ۱۹۹۸) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه همزمان و نرم افزار spss۲۰ انجام شد. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد ۱) بین سبک دلبستگی مادران و سازگاری تحصیلی فرزندان رابطه وجود دارد. (p≥۰/۰۱)؛ ۲) بین سبک دلبستگی نا ایمن اجتنابی مادران و سازگاری تحصیلی فرزندان رابطه معنی داری وجود دارد (p≥۰/۰۱)؛ ۵) بین سبک دلبستگی نا ایمن دو سوگرای مادران و سازگاری تحصیلی فرزندان رابطه معنی داری وجود دارد (p≥۰/۰۱). نتیجه گیری: با توجه به این نتایج می توان بیان کرد مادرانی که سبک دلبستگی نا ایمن دارند فرزندانشان توانایی کمتری در حوزه سازگاری تحیلی دارند. بنابراین نوع طبقه دلبستگی مادران می تواند بر سبک دلبستگی فرزندان و همچنین بر وضعیت رفتاری و تحصیلی فرد در سالهای بعدی نقش موثر و به سزایی داشته باشد.

Keywords:

سبک دلبستگی , سازگاری تحصیلی